Uyandým, ilk göz açtým; muhtacým
gözlerine annemin ve sütüne; nasýl da açým.
Kýrýk görüntülü, mat objeler seçiminde
yetisiz, çýrpýnýrken bitmemiþ deminde
kalmýþým geçzamanýn; bilemem, bu düþ
münhal görüntü mü; bulutsu gri, gümüþ,
renkyansýsý geliyor dönerek, helezon
biçiminde; hatýrladým, iþte bu dün;
sanki ölmüþ ve uzanmýþým; ölçüsüz
göründü dünya, ilk defa gündüz,
uykuya geçmek üzereyim yeniden.
Arayý uzatmadan, hýzlýca geri giden
kafileler arasýnda ufak ufak,
molasýz adýmlar atarken þafak,
düþ görmüþ gibi olmak son defa uyanýnca,
bel ki de son uykudan; umut doðar, anca
vakit gelir, güneþ parlar mekânýnda düþ/süzün,
bitirir geceleri;
lacivert, eflatun çiçekler açar leylak ufkumda bugün,
ah! Buruk bir bayrammýþ bizlere
ve taþlar el öptürmez aðlayan öksüzlere!