Yalnýzlýk…
Söylerken bile ürperiyor insan.
Karanlýklara sürüklüyor sanki
Kendi içinde kendini,
Benliðini kaybettiriyor sanki.
Düþünüyorum, insan yalnýzlýða nasýl alýþýr?
Þaþýrýyorum, nasýl sevebilir böyle bir karanlýðý.
Sorguluyorum kendi kendime
Yalnýzlýðýn güzel olduðunu bilen
Bunu paylaþýrken de yalnýz mýydý?
Yoksa bencilce yaþadý mý?
Paylaþamadan kendi hayatýndaki tadý.
Sorarým yanlýþsam yalnýzlýk dediðin nedir?
Kendi âleminde gezinmek midir?
Yoksa olmayý aramakla hayat mý geçirmektir.
Söyleyin bana bu yalnýzlýk nedir?
Yalnýzlýk diyince içimde bir korku.
Yalnýzlýk diyince bendeki anlamý, sensizlik.
Beni benden koruyacak kimse yoksa
Sensiz geçen bir boþ ömürde.
Yada koca okyanusta yapacaksa beni bir su damlasý misali
Ne yapayým ben yalnýzlýðý…
Ne yapayým ben, sensiz bu hayatý.
Neden tercih edeyim bu yalnýzlýðý…
POSEDION’UN OÐLU