Dinliyorum…
Ýçimdeki sensizliðin, sessizliðini dinliyorum.
Acýlarýn ve geçmiþte kalmýþ hayallerin içinde.
Senden kalan baþka bir þey var mý diye.
Belki sana alýþmýþ yüreðimde,
Senden bir parça bir þeyler kalmýþtýr diye
Sadece dinliyorum.
Þarkýlarda arýyorum bazen seni
Bazen de filmlerde.
Bizi anlatan bir film, bir þarký vardýr elbet diye.
Seni arayýþlarým bitmiyor.
Gönül yoruluyor,
Beden yoruluyor,
Ruhum yýpranýyor,
Ama umutla arýyor gözlerim seni.
Baþka suretlerde seni arýyorum.
Bazen tam buldum dediðim anlar,
Yanýldýðýmý anlýyorum.
Ben aþký doðru þekilde yaþadýðýmý zannederken,
Yaþadýðým aþklarýn yalan olduðunu fark ediyorum.
Ve suretlerdeki seni, kaybediyorum.
Üzülüyorum bazen çok.
Bazen de içimde bir rahatlama oluyor seviniyorum.
Yani senin þiddetin kadar melankoli yaþýyorum.
Bazen derin solukla geçiyor bu zaman
Bazense eski dostlarla buluþtuðumda
Ama ne yaparsam yapayým.
Gene de ara sýra yoklamayý eksik etmeyen.
Unutuldukça kendini tekrar tekrar hatýrlatan.
Ne kadar zorlasam da, engeller koysam da bunu hep baþaran
Aklýmdaki tek insansýn.
Ve her geliþinde anlýyorum ki
Sen benim hala unutmak isteyiþte unutamadýðým aþkýmsýn.
Ve her geliþinde ve gidiþinde dudaklarýmda eskimeyen ayný cümle
Seni seviyorum…
Seni seviyorum…
Seni seviyorum…
POSEDION’UN OÐLU