Ne ruhumda, ne de bedenimde; Saðlam bir þeylerin kalmadýðýný hissedebiliyorum artýk... Ýnsanýn kalbi kýrýldýðýnda, Geriye kalanlar da kýrýlmaya baþlýyor sonra; Yavaþ yavaþ...
Çok doluyum Ve çok yorgun... "Dokunsalar aðlayacaðým" diyemiyorum ama, Çünkü biliyorum ki; Dokunsalar yýkýlacaðým kuru kuruya... O duruma geldim, Býçak kemiðe dayandý! Hani derler ya; Burama kadar geldi iþte, Burama...
Zar zor birbirlerine tutturulmuþken zerrelerim, Parçalandýðým iyice belli olur bilirim, Yere yýðýldýðýmda... Un ufak olurum birde, Ezmeden geçmezler de üstümden... Hatta farkýnda olmadan, Geçip gidenler bile olur benden... Düþenin hakký yok çünkü; Ayaktakinden...
Yýkýlýrsa bedenim nerede kalýr ruhum, Hiç düþündüm mü bunu? Hangi beden kabul edebilir peki ruhumu? Ruhum ki; Rahat edebileceði bir bedenin olmadýðýný artýk biliyor...
Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Kastancı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.