Baþýmý delikten çýkarsam balyoz yiyecek gibi hissediyorum. Ýnek memesine yapýþmýþ buza misali emiyorlar bütün neþemi… Bir iþveren þöyle demiþti: “Kusura bakma, seni iþe alamam. Bu þehirde ailen, karýn ve çocuklarýn yoksa bir ay sonra iþi býrakýp gitmeyeceðini nasýl bilebilirim?” “Bilemezsin.” Dedim. “Emek veriyor, eleman yetiþtiriyorum.” “Ertesi sabah yataktan çýkacaðýnýn garantisi yok. Ayrýca fotoðraf stüdyosu satýþ danýþmanlýðý için evlenmem ya da annemi bu þehire getirmem söz konusu deðil.” Dedim ve çýktým oradan. Umarým düzecek birini bulmuþtur.