gözünü hýrs bürümüþ ki adem oðlunun
kardeþini bile tanýmaz, ruhu huzur bulmaz, güzelliði görmez
kendi dilinde konuþmayaný anlamaz
bataklýkta debelenip duran yaralý bir hayvan gibi
dýþýna çýkmadýkça insan kendi sefil eðretiliðinin,
ruhun yakarýþlarýna hiçbir merhem deva olmaz
güneþi görmeden göçüp giden solucanlar gibidir kimisi
böylesi varoluþ acýnasý gelir civanmert olana
diðerkam olan anlar insanlýk halini
hissizleþerek cam göz olmak,
bütün çiçekleri koparmak neye yarar
solacakken hepsi ellerinde...
neyi beklersin?
bir gün baþ edilmez bir kabadayý kýlýðýnda gelip
kaybettiðin saðduyunun
sen kendini ne sanýyorsun bre gafil demesini mi
yaþam envanterinde borçlu olduklarýný görebiliyor musun?
kaybetmeden deðerini anlayamadýðýmýz sevgiler gibi
bize yakýþmadýðýný kavrayamadýðýmýz aç gözlülüklerimiz var
haris yürüdüðü yolda kimliðini kaybeder de bilemez
bilmek için hissetmek
görmek için kutsamamak
sevmek için istidat gerekir
Barba