I.
Kar yaðýyor Ýstanbul’a
Aþinalýklar siliniyor… Yalnýzlaþýyorum ki sormayýn.
Bir rüzgâr esiyor; felç iniyor yollara,
Ýçim titriyor, üþüyorum. Dokunmayýn!
Kar yaðýyor dost tepelerine, buzlaþýyor…
Bir sulusepken ruh yokuþlarýnda mahzunlaþýrken
Gönül iklimi baharý kutsallaþtýrýyor.
II.
Güneþin battýðý anda doðarken ay,
Bir serencam baþlar; dile kolay…
Endiþe; karanlýklar prensi, homurtu sesi
Kurt gibi kýmýldar, týrmalar…
Ve hükmeder dolunay…
Karanlýðýn baþlama noktasýný endiþeler kollar.
Evhamlý endiþenin dirseðinde yollar aðlar.
III.
Günah hýrsýzlýðý soyarken ruh ziynetlerini
Gönül hýçkýrýr, gönül sýzlar çaresizlikten.
Gün düþmaný yarasalarýn adi ruh týynetleri,
Gocunmaz, dost yüreði daðlamaktan.
S. Edip Yörükoðlu