Düştü

Kuþlarýn veda vaktidir sonbahar,
Sevdanýn kýrlarýna hazan düþtü.

Güller soldu, aðladý koca çýnar,
Sararan yapraklardan hüzün düþtü.

Daðýldý nur taneler, çatladý nar;
Aklýma yine bedbaht sözün düþtü.

Yanar yüreðim, ah durmadan yanar!
Püsküren volkanlardan, közün düþtü.

Kolaysa gel de kýrýlaný onar!
Bana her daim oyun bozan düþtü.

Vefasýz, gönül hâlâ seni anar!
Kýrýldý aynalar, mah yüzün düþtü.

Bulandý buluþtuðumuz pak pýnar,
Yýktýn geçtin, çamurun-tozun düþtü.

Dallar kýrýk, bülbül nereye konar?
Bað bozuldu, bahtýna fizan düþtü.

Kanar yaralarým, durmadan kanar;
Tampon için sardýðýn bezin düþtü.

Sen kal tüm güzelliklerinle, ey yar!
Koptu mesafeler, yol uzun düþtü.

Kader bu, kim bilir sabrýmý sýnar,
Gördüðüm ya kâbus, ya hazin düþtü.

Ve gidenler dönmez, umutlar söner;
Mazluma yargýsýz infazýn düþtü.


17/10/2012

Muhittin Alaca

Sosyal Medyada Paylaşın: