RENGİ ELA'YA ÇALAR AKŞAMLARIN ANKARA'DA

Cebeci’de vakit akþam olunca,
Ebabil kuþlarýnýn sesi duyulur uzaktan.
Karþý kaldýrýmda siyah ceketli bir adam yürür.
Bir kadýnýn saçlarý daðýlýr rüzgarda.
Vakit akþam olunca Cebeci’de,
Dýþý da sen oluyorsun bu þehrin, içi de..

Ankara senin sesinle konuþur.
Ankara senin gözlerinle bakar.
Ankara viran bir þehir olur sevgilim;
Senin ateþinle yüreðimi yakar.

Sokaklarýnda Ankara’nýn yalnýz senin ayak izlerin.
Ve tepemde güneþ diye senin gözlerin.

Saçlarýn dökülür bir su gibi hülyalarýma.
Bir yýldýz olur kayarým.
Deðmese günahkâr ellerin ellerime,
Bende kendimi hiç yaþamamýþ sayarým.

Ankara’da diyorum, ne çok sen var.
Hangi yola gitsem sana çýkýyor,
Kimi sevsem sen.
Kime dokunsam senin kokun,
Ah bir bilsen.

Ankara’da diyorum, yaþanmýyor.
Sen olmasan da gönlüm seni var sanmýyor.

Ve adýn düþer dilime,
Ciðerimde bir ince sýzý.
Yalnýz benim sana esir,
Yalnýz benim gözlerinin hýrsýzý.

Aþktýr sebebi bütün hüzünlerin,
Vardýr biraz payý her yarada.

Karanlýk çöküyor inceden inceye,
Ve rengi ela’ya çalýyor akþamlarýn Ankara’da..


Sosyal Medyada Paylaşın: