Yalnýzlýðýmý verdim sana, Seni severek... Avuçlarýna alýr almaz, "Ýyi bak ona" diye de tembihledim, Güvenerek...
Çocuktum o zamanlar, Oyun sanýyordum aþký. Bildiðim tek þey, Yalnýz oynanmadýðýydý... Sana ihtiyacým vardý bu yüzden, Yalnýzlýðýna en çokta... Ve beraber oynadýk, Ama sen mýzýkçýlýk yaptýn sonra! Hatýrlarsan, "Daha fazla oynamayacaðým ben bu oyunu, sýkýldým" dedin, Göðsümdeki oyuncaðý kýrarak, Gittin...
"Geri verdin yalnýzlýðýmý, Giderek..."
Çocuktum o zamanlar, Oyun bittiðinde; Aðladým... Aþk çocuklarýn oynamamamasý gereken bir oyunmuþ, Anladým...
Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Kastancı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.