Sabun kokulu saçlarýný, her derdime derman sevgini,
Bitimsiz sabrýný, þefkatini ne çok arýyorum,
Ne çok özlüyorum bir bilsen.
Bana hep büyü artýk diyordun,
Sen Gittiðin Gün Büyüdüm Anne…
Saçlarýmý kendim taradým,
Yorganýmý kendim örttüm üstüme.
Gözyaþlarým yastýðýmý ýslattýðýnda,
Kalkýp kendim deðiþtirdim kýlýfýný.
Nazým da þikayetim de azaldý.
Yorgunluk nedir bilmez oldum.
Hasta da olmuyorum artýk.
Sen Gittiðin Gün Büyüdüm Anne…
Karar vermiþtim oysa yazmayacaktým bu anneler gününde,
Aðlamayacaktým da sen söylemiþtin,
“gidenin arkasýndan aðlarsan,
Gözyaþlarýn onun yattýðý yeri ýslatýr ve üþütür”
sakýn aðlama demiþtin,
Sýrf bu sebeple, bu yýl senin için yazý yazmayacaktým,
Aðlamayacaktým da ama...
Gene durduramadým içimdeki özlemi,
Sana yazmadan baþladým aðlamaya,
Aklýmdan hiçbir zaman çýkmadýn,
Acýn hiçbir zaman dinmedi ama illaki özel günlerde,
Gelip omzuma konuyorsun týpký bir melek gibi,
Yani ben orada olduðunu hissediyorum...
Sen Gittiðin Gün Büyüdüm Anne…
Hatice Ak/13.05.2012
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.