Hasret bitmedi derdim bitmedi. Belki dedim, Gözyaþlarým dinmedi; Bahar dedim yaz dedim o, acýmý duymadý Gelmedi. Ýçimdeki alev, alev yanan yangýný söndürmedi. Ele güne rezil oldum aðladýkça. Aylar geçti yýllar geçti Ne mevsimler gördü’ de þu gözlerim, Ben bir onu göremedim; Ve ben, Ele güne rezil oldum saða sola bakýp onu aradýkça.
Boþa gitti, beklemelerim; Umutlarýma karlar yaðdý, aðladýkça. Yüreðimde çýktý yangýn, Hala da, yanmakta; Bu yangýn gönül yangýný, bu yangýn hasret yangýný Oysa kimin umurunda;
Bir gün olsun gelip de, þu halimi soran yok; Neden, neden acaba Yitirmekteyim aklýmý Bitmeyen umutlarým içimde bir hasrete aðladýkça; Bu nasýl bir hasrettir içimdeki, Yaktý kavurdu. Bu nasýl bir sevgidir bu nasýl bir aktýr þu bendeki Esen yelden medet umar oldum. Sabah demez yol gözler oldum, akþam demez yol gözler oldum Hasret mi, aþk’ mý bendeki; Yanarým terlerim, geçmiþi düþünüp aðladýkça.
05 Ekim 2012 Yüksel Þanlý er
Sosyal Medyada Paylaşın:
a.yüksel şanlıer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.