G önül; Sen ne utanmaz allanmaz þeysin Her þeyin çoðunu Güzelin en güzelini istersin; Sen kendini dev aynasýnda görürsün Ve kendini, bir þey sanýr. Hem kendini, Hem de beni, üzersin..
Baþýn var aklýn yok; Yüzlerinde bakýlacak hal yok; Kýrýþ, kýrýþ olmuþ bak aynaya her yerleri, Sense sanýrsýn, Kýrþehir’ in yediveren gülleri;
Ey gönül; Kendini bilmez deli gönül; Aynaya bakmazsýn haline bakmazsýn, Sen, Ne, utanmaz allanmazsýn; At gözünle çayýr yer, Üstüne bir de, gül koklamaya kalkarsýn..
Ah gönül; Nedir, þu senden çektiðim; Dur durak nedir, öðretmedin bana, Sen; Aðzýma bir parmak bal sürdün; Ve yetmiþe dayadýðým, merdiveni yýktýrdýn Alýnmaz kaleleri aldýrdýn bana..
03 Ekim 2012 Yüksel Þanlý er
Sosyal Medyada Paylaşın:
a.yüksel şanlıer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.