UNUTURKEN SENİ
Mahzun kararmýþ bulutlarýn ardýndaki engin gökyüzüne bakýyorum
Baktýkça unutmaya çalýþýyorum güzel anýlarýmý ve kendimi
Bulutlarýn arasýnda düþüncelerimle kaybolmak istiyorum
Ve sonra ümitsizce,
Yerinde olmayan bir kalple bakýyorum, geride býraktýklarýma
Uçsuz bucaksýz bulutlarýn arasýnda kayboldum derken
Daracýk çamurlu çukurlarýn içinde
Son bir gayretle; güzel kalan bir þey artýk var mý diye
Ayak uçlarýmýn üzerinde zor da olsa
Son kez bakmaya çalýþýyorum…
Gördüðüm son þeyse kýyýya vurmuþ kýrýk hayallerim oluyor
Bomboþ kalmýþ bütün güzelliklere, sýrt çevirmiþ
Duygusuz kalmýþ her þeye; yokluðunda titreyen, üþüyen bir “kalp”.
Güneþ benim için doðar sanýrdým sen varken
Mücadele etmeden; baþlarken yýldýn küçücük engellerden
Görmezden geleceðin yerine, kulak verdin yalnýzlýða
Ve çekip gittin uzaklara
Yokluðun gölgelere teslim etti beni
Kolum kanadým kýrýk, sürüklenip topraða karýþacaðým belki
Hýrçýn yaðmurlara, karlara karþý dayanýlmazým artýk
Zaman bir fýrtýna gibi gelip, alýp götürecek belki beni
En uzakta, tek baþýma devam etmek istercesine
Aðýr yüklerle yüklü çöküþümü bekliyorum
Yolun sonunda idam mahkumu misali
Ellerim havada yalvarýrcasýna dua ediyorum
Bu ihtiras dolu benliðimden kurtulmak,
Ýçimde tablolaþan acýlarýn inceliklerini kýrmak,
Ruhumun derinliklerindeki beni bulmak istiyorum...
M. NAZIM TÜRKYILMAZ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.