KARANLIĞA HAYKIRMAK
Karanlýða yüz tutmuþ bir köle misali;
Yüzümü göremeyecek kadar karanlýða gölge olmuþum…
Bulamazdým ki kendimi,
Bu acýmasýz kararmýþ bulutlarýn arasýnda
Düþe kalka hayata tutunmak;
Yaralý olsam da, kapalý kapýlarý rahatsýz etmek deðildi amacým
Bana uzak olan her þeye yüz çevirmekti bütün çabalarým
Karanlýðýn arasýnda beliren yüzlerin bakýþlarýnda
Biran nefes aldýðýmý hissettim bedenimde
O karanlýkta beni nasýl gördüklerini anlamaya çalýþtým…
Yüzlerine baktým acýyarak
Her þeye raðmen kendimi kaybetmedim…
O kadar masum insan yüzü tanýdým ve mutluydum halimden…
Karanlýktakilere kim olduðunu soracak cesaretim yoktu.
Soramazdým ki zaten beni anladýklarýný
Anlamaya çalýþacaklarýna, beni sadece yüzlerine gülen
Bir þaklaban gibi iðneleyip,
Duygusuz, vurdumduymaz, düþüncesizim gibi yargýladýlar…
Bunca adiliðe sýrt çevirdim iyi niyetimle…
Çýðlýklarý geliyordu ufaktan kulaðýma, uzaklaþýyordum azaplýktan
Ve umutsuzca azap merdivenlerini tek tek çýkmaya baþladým…
Uzaklaþtýkça soðudum hayattan
Kendimi karlý yollarda buldum…
Titreyen vücudumla beraber yýlývermiþim çamurlu yollara;
Bir güneþ doðdu sandým, buz tutmuþ yüreðime.
Sýcaklýðýna kapýlmýþ bir alemde bulmuþum; yorgun argýn kendimi
Salýverdim bunca felaketten sonra kendimi,
Benliðimi korumak, ayaklarýmýn üzerine durmaya çalýþtým
Mücadele ettim bütün gayretimle…
Gözlerimden dökülen yaþlar bir baþlangýç oldu bu dar geçitlerimde
Giremediðim kalpler deðiþtiriverdi bi anda beni
Ardýndan yine o karanlýk kapladý gökyüzümü
Yine o düþüncesizlerin yüzleri belirdi sigaranýn dumanýnda
Nöbet dolu bakýþlarýn beni yýldýrmasýný engellemek için
Göðüs gerdim korkunç insanlara, ürkekliðimle
Duygusuzlarýn sesleri çýnlýyordu kulaklarýmda
Kulaklarýmý týkadým körkütük sarhoþ gibi…
Beni anlayacak kimse hiç mi hiç olmayacak…
Anladým...
M. NAZIM TÜRKYILMAZ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.