Yollar beni sýkýyor öldürürcesine Rüzgarlar deðiyor þakaðýma Gidiyorum… Ama bilmiyorum, bu yol beni nereye götürüyor. Hafiften saçlarým kabarýyor Biliyorum ki yollar asla beni hayallerime götürmeyecek. Umutsuzca yürüyorum… Düþününce hiç gündüzümü göremiyorum. O karanlýk yollar,o kýrýk hayaller beni aðlatýyor Yollar beni senden alýkoyuyor Bir an ayaðýma sarý yapraklar düþüyor aðaçlardan Bakýyorum yapraklara, düþünüyorum… Yüzü solmuþ yaprak ve üzerinde bir damla su… Ve anlýyorum ki Zaman beni de yaprak gibi hayata diz çöktürüyor Aðlamak istiyorum… Ne olur býrakýn beni...
Sana uzanýyor bütün ellerim Ama her defasýnda tutamýyorum Hayallerim tutuyor beni sana karþý Bir yýldýz kadar uzaklaþýyorum Birden kayboluyor ümitlerim Derin bir kuyuya düþüyorum Sense engin gökyüzüne çýkýyorsun Sen çýktýkça ben bir kat daha ölüyorum Derinleþince acým, çekilmez sancým baþlýyor Çaresiz kalýyorum, hayallerimi gömüyorum kalbime Çatlayan umutlarýmý, aydýnlýða saçamýyorum Ne olur býrakýn beni…
M. NAZIM TÜRKYILMAZ Sosyal Medyada Paylaşın:
M.n.T. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.