Bir veda havası var gençligimi yitirdigim sokak aralarında...

Bir veda havasý var gençligimi yitirdigim sokak aralarýnda
Yalnýzlýðýmý döküyorum gözlerimden.
Dilimde annemden kalma küflenmiþ nasihatlar,fýrtýnalar kopuyor solum’da.

Ve ben öksüz kalmýþ yaðmur tanesi gibiyim saclarýna düþ’meye yasaklý.

Islah edilmemiþ feryadlar býraktýn avuç dolusu,
gözümü kýrpmadan can havliyle yalýn ayak koþtum karanlýk gecelerin ruhsuz kalabalýklarýna inat,

yoruldum arasýra sonra bir sokak lambasýnýn aldýnda azad ettim düþ’lerimi.
Bir parça daha fire verdim hayattan sen yine durmadýn gittin...

Oysa güneþ avuçlarýmýn içine dogmaz artýk.
Eylül yapraklarý dökülüp hüznünü yerleþtiriyor kalbimin odalarýna,

Ben ise sýðýntý oluyorum öz yurdumda sýðmýyorum kabýma,
yudum yudum þiir içiyorum aç karnýna zýlgýtlar yiyorum acýnasý yanlarýma

yarýnsýzlýýgýma , yarsýzlýgýma


çocuksu hayalperestligime inat kirpiklerime yýldýzlarýn gölgesi düþüyor
arasýra üþüyorum birazda tedirginim büyümekten

Bugulanmýþ gözlügümün arkasýnda usulca suskunluðumu resmediyorum

görmüyorsun

içimden diyorum bazen yükle cadýrý sýrtýna
sonra kur cehennemin ortasýna
sür namlunun uçuna sana dair hikayenin daya alnýna
tereddüt etmeden öldür düþlerimizi

sen yinede aldýrma bu kadar pervasýz laflar ettiðime
kelimelerin sahtekarlýgý ile avutuyorum kendimi
yoksa bilirsin dayanamam

kýrýk/k’alem
Ýbrahim Yýlmaz
Sosyal Medyada Paylaşın: