ÞÝMDÝ GÝDÝYOR ASÝ MARAL
Þimdi gidiyorum
Ne varsa kalan bu acý tecrübeden
Eteklerime toplayýp...
Rüzgar süpürüyor sevdanýn izlerini çýkmazlarýmda
Temizleniyorum...
Saçlarýmda baharý taþýyarak
Yelken açýyorum kaygýsýzca
Aþk iklimlerine...
Ve
Sulara düþmüþ yakamozlarý toplayarak
Gözbebeklerime
Uzatýyorum ellerimi
Ayýþýðýnýn yýkadýðý limanlarda bekleyen
Bambaþka bir aþkýn ateþine...
Þimdi gidiyorum...
Acýlarýmýn tükenip
Vefasýzlýklarýn bulunmadýðý diyarlara...
Gölgeleri izlemeyeceðim
Kaldýrým taþlarýnda ayak seslerini dinlemeyeceðim
Sensiz yarýnlara
Özgürlüðüme
Sonsuz barýþa
Gidiyorum, gidiyorum artýk...
Sen olmayacacaksýn gecelerimde
En derin yerinde sýçramayacaðým uykularýmdan
Sabahý karþýlayan deðil
Sabahýn kirpiklerini okþadýðý olacaðým
Gece mavisi göklerim olacak
Gecelerim olacak
3-5 nöbetlerine kalkmadýðým...
Mahzun bakmayacak gözlerim
Hüzünlü þarkýlar çalmayacak
Þiirler yazmayacaðým
Bakýþlarýma tünemeyecek uçurumlar
Daraðaçlarý, sehpalar kurulmayacak
Ömrümün meydanlarýnda
Ýhtilal çýðlýklarý atýlmayacak arka sokaklarýmda
Hüzzam bestelenmeyecek güftelerim...
Ama ben
Uzak diyarlarýn Asi Maralý...
Bir gün yeniden doðacak
Meydan okuyacaðým yalanlara...
Eylül GÖKDEMÝR/Asimaral...