Aþk geldi diye mi götürüyorlar bizden aklý? Yani; Ýkisine birden sahip olmamýz imkansýz mý? Ya da aþk ve akýl iki büyük düþman gibi, Hiç bir arada duramazlar mý?
Kalbim diyorum anne, Kalbim çok tuhaf bu aralar... Misal; Sanki içinde çocuklar var Ve koþuþturup duruyorlar... Bir bu yana, bir þu yana...
Anne aþýk mý oldum ben yoksa? Yani senden baþkasýný mý sevmiþ oldum þimdi? Ondan mý bendeki bu âni; Çocukluk, Saflýk Ve masumluk deðiþimi? Sevmek diyorum anne, Ne kadar da çokmuþ öyle... Hani daha dün sana söylediðim gibi, Hani ellerimi iki yana doðru kaldýrýp, Sonuna kadar da açýp, Hani dünyalar kadar demek gibi bir þey iþte... Anla artýk...
Bir tane dünya varken, Ben "dünyalar kadar" seviyorum anne... Ýþte böylesine çok, Ýþte böylesine aklým almýyor...
Peki anne, Sen bir þey anladýn mý anlattýklarýmdan? Yoksa benim gibi, Senin de mi aklýn nasibini alamýyor aþktan?
Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Kastancı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.