ÇOBANLA HASBİHAL(ERZİNCAN DAĞLARINDAKİ ÇOBANLARIMIZA)

Dað susar, taþ susar; kurt, kuþ olur lâl ;
Sevda türküleri çalarken kaval.
Sal çobaným, âþkýný yollara sal;
Servi boylu yârin fermana gelir.

Gün, ak benze çekmiþ kapkara perde.
Safir yürek yanar âþk denen derde.
Ay yüzlü bir bela dolanýr serde.
Vicdansýzýn kýzý vicdana gelir.

Baþýnda esiyor kavak yelleri.
Kalbini sýzlatýr sazýn telleri.
Dil kemiksiz olur duyma elleri.
Bir gün olur yalan, imana gelir.

Üzme kendini sen ey garip çoban.
Sen bir saf aþýksýn, oysa bir yaban .
Vefakar istersen tek dostun aban.
Sýmsýcak sarýnca kan cana gelir.

“ Neyleyim, açýldý onulmaz yara;
Yuvarladý beni bir büyük yara.
Götürün ne olur vefasýz yâra.
Hummalý bedenim dermana gelir.

Sanmam yaptýklarý kalsýn ona kâr!
Ne utanma bildi, ne birazcýk ar .
Gün gelir þu dünya, olur elbet dar .
Fýrtýnalar kopar ummana gelir.

Atmadý sevdiðim o kötü huyu.
Bilmez ki bu elde coþkun kar suyu.
Ne kadar kör ki görmez pusuyu,
Ölüm siner sele isyana gelir."

Sosyal Medyada Paylaşın: