SANRI SANCISI

bir ekin tarlasýnda baþaktýk
arkamýzda Sultandaðlarý gülüyordu
öylece sarýlmýþ kalakalmýþtýk
bir toprakta bir karýnca ölüyordu.

duymadýk yaþama sevincini tohumun
duymadýk ölümün ýssýz derinliðini
oysa tabutun üstüne karanfiller yaðýyordu
ezan çoktan okunmuþtu - bir öðleden sonrasýydý
ne biz bilyorduk öleni ne de karýsý tanýyordu

sonra gökyüzü maviye boyandý birden
ardýndan palmiyeler çaktý gürültüyle,
yaðmur mu yaðýyordu , þehirmi susmuþtu
yoksa güneþmi düþüyordu geceye, körfezden.

belliki gözlerin erimiþti bakýþlarýmda
sen aðlýyormuydun, yoksa gülüyormuydun
mahsundun biraz, biliyordum-belliydi sesinden-
belkide çoktan çekip gitmiþti içimizden duygular
içiyorduk ayrýlýðý yudum yudum kýr kahvesinde.

sonra büyü bozuldu sanki
ýþýdý birden aðaçlar,
ölen karýnca dirildi
aðaçlarda sen çiçeðe durdun
çýlgýnca kokuydu buðdaydaki
gözyaþlarýn saðanak
ben ýslanýyordum

ellerim titriyor dudaklarým kan revan
sen avuçlarýmýn arasýndan uçup gidiyordun.
Alsancak iskelesinde kalýyorum bir an
yapayalnýz gözlerim boðuluyor körfezde
SEN ölüyordun..
Sosyal Medyada Paylaşın: