ÇIRAKLIKTAN KALMA KESİKLER.

Ve rüzgar götürmüþtü toprak kokulu sevdamýzý.Mahsum yüzlü yaðmur taneleri irdeliyordu kalpten kalelerimizi.




Býcak altý kelimeleri,alev çemberine verebilmekti oysa.
Gözyaþlarýna beyaz mendilleri baðlamak,ak sakallý uçurumlarda kaldý sevgili.
Portresinde küflenen kokularý sürebilmekti yeþeren güzelliklere.
Sürgünler sol tarafýmýzdaki çýkmazda .Pusulasý kayýp bir þehir.





Þer içinde hýnzýr bir çocuk dudaðým.
Kelimeler cellat.Bahtiyar bakýþlý birer mahkum avuçlarým.
Nur kokulu yollar sana açýlýrken.Nasýrlý gözlerimde eksik kalanýmsýn.
Tren raylarý ayýrlýðýn yakamozunda þimdi.Kal gitme...
Kaldýrým taþlarý sürüklenen periþanlýðýn ardýndan aþýnan ðölgelerin sahibi.
Yavrusunu kaybetmiþ martý edasýnda zaman.




Ýmlasý bozuk satýrlardan sesleniyorum.Köpükten rüyalara figan buðulu ömrüm.
Hayat damarlarýmda zerdali mevsimi.




Ahh..
Çýraklýktan kalma kesiklerim var, yaramda tüten merhem soðukluðunda.
Sevda bahçesinde kimsesiz rüzgarlara asýlý iki ömür .
Lehçesi bozuk nazlý sayýklanmalarýn çetrefilli arzularý.
Buram tazeliðinde,kan çanaðýna dönmüþ luzumsuz kahrediþler. ahh..






VEYSEL DURMAZ
Sosyal Medyada Paylaşın: