Unuttum

Öyle bir zamanda gel ki gittiðin gün bile utansýn ,
takvimlere konu olmaktan.
Öyle bir gün gel ki zaman bile isyan etsin ,
geceyi arzularken gün doðumuna gebe kalan yalanlardan.

Öyle bir gel ki yüzüm olmasýn ’’neden beni sevmedin’’ sorusuna teþebbüsten yargýlanmaya.
Bilmiyorum , ne yaptýn bana ?
Neden hep yarým sorularým ?
ve cevaplarým eksik ?

Oysa biliyorum birbiriyle baðdaþmayan paragraflarýn kalemle birleþtirilmesi gibiydi yokluðun.
Bir o kadar yalnýz , anlamca saçma ve aptalca...

Sende bilirsin aslýnda ;
ayrýlýk mahlasýyla yazýlmýþ ,
vuslat için bestelenen þarkýlarýn dile geldiði zifiri bir gecede kimse silmez göz yaþlarýný.

Ýki kadehin arasýný açýp bir birine kýrdýran ,
ruhuna vurgun yediren o þarkýlarýn her hangi bir kýt’asýnda beklenen el dokunmaz omzundaki coðrafyaya.
Sen bilmiyorsun ama o þarkýlarý dinlerken kar yaðdý saçlarýma.

Yýllar geçti üstünden.
Gittiðin günden beridir.
Kahveler hatýrýný yitirdi.
Postacý da eskisi gibi uðramýyor , mektupsuz kaldý bu þehir.
Kalbim almýyor be kadýn!
nasýl gidiþti o,
anlatsana...

Bana deðil...
kalbime anlat ,çünkü o kabullenemiyor ayrýlýðý.

Oysa ben çoktan unuttum , soðuk bir Eylül akþamý günleri periþan kýldýðýný.
Zor oldu ama unuttum !
saati tam þakaðýndan vurup akrebin yuvasýný yerle bir ettiðini.
Düþlerimin infilak edip yarýnlarýma yeni yaralar açan o ilk günü unuttum ben.
Bana ayrýlýðý reva gördüðün günü hatýrlamýyorum.

Yarým bir þiirin yan gelip yatma arefesinde en uygun cümleydin,
yeni bir giriþe meydan okuyan.
Kalemin sýrt üstü yaralarýna pansuman diye uygulanan,
o Eylül akþamý son buldu mavi hayallerin ihtilali.
Açýk konuþmak gerekirse panzehir oldun divitimin en çýplak , en ihtiraslý alfabesine.
Yeni harflerle yeni kelimeler kattýn daðarcýðýma ,
o gün öðrendim ayrýlýk denen zulmün yalnýzca kalaný çarpmadýðýný.
Ve yine sen öðrettin bana , gidenin dar aðacýna çýkan yolunda son dileðinin bir yudum sevda þerbeti olduðunu.

Oysa ben...
ben o gün unuttum.


Kendimi...
sendeki beni ve bizi.
O gün ardýmda býraktým..
Býrakýlacak ne varsa ,hepsini býraktým.
Sözde þiir denilen resimlerini yaktým.
Sonra içi barut dolu kalemi kýrdým , acýmadý caným.
O günden sonra hiç açmadým odamýzýn perdesini.
Baktýkça seni hatýrlatan çiçeklere su vermeyi de unuttum bilerek.

Ben ne yapýyorum diye hiç sormadým kendime.

Önümde iki yol vardý ben o gün üçüncü yola saptým.
Gidiþin kadar piþmaným.
Dönme ihtimalin kadar hayalde düþüncelerim.
Ýþin garip tarafý bunlarý seni özlemediðim için yaptým.
Sana , gülemediðim için yalvarmadým.

Açýk bir yaranýn iltihabý gibi gittikçe büyüdü zaferin.
Attýðýn her adýmda bana düþman kesildi ayaklarýn.
’’Dönüþ yok ! ’’ Der gibi uzaklaþtýn bu diyardan...
Sen o gün ilk keþkeyi bulaþtýrdýn dilime

’’Keþke gökyüzü olsaydým’’ dedim kendi kendime.
Söylemesi zor ama sevgilinden ayrýldýðýnda,
yahut onunla mutlu olduðunda bana bakardýn,
gece veya gündüz fark etmezdi.
Ben hep gülümserdim sana
yada aðlardým mutsuz olduðunda...

Hepsi bir yalandan ibaret...
Bir kere dönüp baksaydýn ,gitme kal bu þehirde derdim.
Bir þehirde kaybolmanýn hazzýný yaþardýk.
Çocuklar gibi hür ve aðlamaklý...
Ama artýk çok geç.
Ben o gün unuttum.
Sen gittin masal bitti ve ilk defa kötü kalpli cadýlar kazandý.


Doðan Yücetaþ
Sosyal Medyada Paylaşın: