Bir rüzgar esti En parlak yýldýzlarýn rengi soldu Güneþ korkunç bir sarý sýcakla doðdu Kalan son yýldýzlarda eriyip bir-bir yokoldu.
En sevimsiz griye büründü, O güzelim mavi gökyüzü. Arkasýnda kaldý habis karanlýðýn, O altýn tepsi giysili ayýmýz da, Bir daha görünmeyecekmiþ gibi yaslý.
Bundan böyle kim can verecek Henüz gonca halindeki Doðum sancýlarý çeken çiçeðe, Özgürce açýlmak isteyen goncaya, Hakký olan mutluluðu kimler verecek?
Eylül vurgunudur bu…. Bu son baharýn da çok hoyrat esti rüzgarlarý, Bir çok analar acý ve hüzünlerde aðlarken, Ne olup bittiðini anlamayan bebeler - çocuklar Koncasýný açamayan çiçek misali soldular.
Steplerde, ayaza kalmýþ son çiçekler gibi Ýlk koncasýný açmasýný bekleyen genç kadýnlar; Onlara en aðýr acýlarý hýçkýrýk olarak sunanlar Bu topraklarda nasýlsa yeþermiþ zehirli otlar Sorgusuz – sualsiz bu topraklardan yolunacaklar.
Dileyelim ki son eylül vurgunu olsun bu süreçler, Artýk silkinip kalkmak zamanýdýr….. Acýlarýnýn dindirilmesini bekler titreyen koncalar Zulmü yaratanlarý iyice tanýmalý hiç unutmamalýyýz… Onlarýn baþýna geçirmeliyiz, baþýmýza ördükleri çoraplarý
Bunca acý yeter bu topluma!… daha önceleri de yaþandý Dahasý varsa, o da hainlerin, düþmanlarýn baþýna Çok fazla zorlandý sabrýmýz, çok fazla!.... Biz çýðlýklar içinde toplumcak acýlara bulandýkça, Onlar, eðlendi – gülüp oynadýlar iþveyle, nazla.
KEMAL POLAT (15 Eylül 2012)
Sosyal Medyada Paylaşın:
kempol Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.