Çok sessiz harfler vardý, Sana yakýþan, Çiçeklerle bezenmiþ, Çikolata mutluluðunda.
Þiir gibiydik. Ben söyleyemezdim, Sen anlardýn.
Aðladýðýn gün, Sokak lambalarýný fark ettim, Ve ayak izlerini. Mumlar yandý, Sen gitmiþtin...
Gün ve gece, ’akýl almaz’ birer iþkenceydi, Ve ’unutulmayacaktý’ o gidiþin...
Ýçindeki benken, Ayna bile yabancýmdý. Ki sen, Sen içimdeydin, Benim için’de.
Sensizliði anladým, Yalnýzlýk gibiydi. Var mýydý ötesi? Ki ben haykýrabilirdim.
Þimdi, Sürdür sevdaný, Ellerindeki yüreðimden, Ben uzaklýðýna. Ama bil, ’hiç’ biter mi? Ve þunu da sýk sýk hatýrla, Ben senin kadar vardým, Ben, senin kadar, vardým.
| Emrah Nargöz | 15 Eylül 2012 Cumartesi, 01:20 |
Sosyal Medyada Paylaşın:
emrah.nargoz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.