Bir İki Söz

Bir kara geceydi o,
Gökyüzünde bulut da yoktu, yýldýz da...
Son bahar mýydý neydi,
Öyle düþüyordu yapraklar,
Kitaplarým acýyordu.

Sonra bir kapý çalýndý,
Þiirler de yarým kaldý, türküler de,
Þafak nöbeti taþtý kirpiðimden,
Yaðmur bile yaðmalandý,
Ritmim acýyordu.

Ajansta bir kahramanlýktý,
Çatýk kaþýna Mustafa Kemal’in,
Dar be! Dar kaldý sokaklar.
Paþa paþa çay içmek varken,
Hücrelerim acýyordu.

Ýþkence duydum ana,
Ýþ bence o kadar acýydý,
Ya ben hiç anlatamadým,
Ya da onlar anlamadý,
Dilim acýyordu.

Ana, yasaklar düzenlendi o gün;
Vatan ve iman sorgulandý,
Hele güneþim; en az yetmiþ sene muhtaçtým.
Ki darbeler inerken baþýma,
Fikirlerim acýyordu.

Bir Ankara gecesiydi o,
Bir iki eylül gibi uzun.
Ve geçti, geçildi.
Gün aðrýyordu,
Yýllarým acýyordu.

| 12 Eylül 2012 Çarþamba, 04:00 |
Sosyal Medyada Paylaşın: