KADER

Kader dedim;Kader bir ok gibi yerinden fýrladý ve ayaða kalktý;
Kader’in üstünde, kalýn dikiþli yamalý bir önlük,
ve sararmýþ bir naylon yaka vardý,
ayaðýnda desen, yandan yýrtýk sarý naylon ayakkabý,
fakir birinin çocuðu olduðu, her halinden belliydi,
üzüldüm ve gözlerimi yere dikerek sordum,

düþünüyordum sorsam mý sormasa mý diye,
ama küçük çocuðun küçük düþmesini istemedim sordum.

kýzým Kader,sen okuyup büyünce ne olmak istiyorsun,
Kader hiç tereddüt etmedi, o iri mavi gözlü küçük kýz cevap verdi.

doktor öðretmenim !"dedi1"

neden öðretmenlik deði de doktor,o senin için daha uygun !,"dedim"

öyle ama öðretmenim, anam hasta çok para kazanýp onu iyileþtireceðim.
onu çok seviyorum !
çok mu hasta anan !"dedim"

evet öðretmenim, anama inme geldi.
anam konuþamýyor, kaklkamýyor yerinden,
iþ yapamýyor, onu iyileþtirmem lazým çünkü seviyorum onu.
derken gözleri,ýþýl ýþýl parladý,sonra yere baktý birden.

baþka kardeþin yok mu bakacak !"dedim"
yok öðretmenim, bir babam var o da fakir orda burda amelelik yapar,
boþ kaldýðý günlerde, evde o yemek yar ben de çamaþýr bulaþýk yýkarým.
bazen de gelen komþular yardým eder bize,
hem onlar gelirken hep yemek getirirler öðretmenim.

bunlarý söylerken,dokunsan aðlyacak gibi oluyordu.

üzüldüm, bir o kdar da kendime baþkasýna kýzdým,
Kaderin kaderine, devletim deyip yardým etmeyene,
yardým severim deyip, yardým etmeyene kýzdým,
en önemlisi,Kader ’ in derdini deþtiðime kýzdým.
Sosyal Medyada Paylaşın: