Gündüzün derinliðini ahtapot gücüyle saran
Gaddar rengi koyu karanlýðý,
Asasýnýn efsunlu ve canhýraþ týkýrtýlarýyla
Yýrtma uðraþýnda, nefes nefese yürüyordu;
Gözlerinin feri kaderine tutuklu,
Garip adlý zamanlarýn biçare seyyahý…
Yüreði, avuçlarýndaki derin çizgilerde muhafazalý,
Gök kubbenin huzmelerine hasret,
Yalnýz,
Çaresiz,
Takatsizdi…
Yýlanlarýn soðuk ürpertisi,
Yarasalarýn acýmasýz kanat vuruþlarýyla,
Iþýk almayan tünellerde kaderine gidiyordu.
Ýçindeki azmin dev kollarý,
Avaz avaz baðýrtarak prangalar vurmuþtu
Geçmiþe esir, meçhulü yudumlayan biçare seyyaha.
Umudun keskin kokusunu derin derin soluyarak,
Suratýna inen þiddetli ýslak þamarlarýn,
Aradýðý mavilerin taþ köpüklü damlalarý olduðunu
Bilmeden yürüyordu meçhule,
Yüreði avuçlarýnda, hasret sarhoþu seyyah…
Sendeledi…
Çöktü tutmayan dizlerinin üzerine.
Vakarla süslü yüreði avuçlarýnda çarpýyordu…
Mýsralara gebe damlalar kýrmýþtý kalemini.
Yuvarlandý avuçlarýndaki yürek,
Taþ damlalarýn arasýna býraktý kendini…
Bitik bir gayretle sarýldý kýrýk kalemine.
Son bir gayretle þiir yazmak istedi.
Kýrýk kalemin boþa akan mürekkebi
Ýki sözcüðe izin verdi ancak…
Ulaþamadýðý gök kubbe okudu sadece
Solmakta olan son sözleri…
“Þairlik bitti!”