Ýyi ki hiç kimseye ihtiyacým yok benim senden baþka
Cancaðýzým
Hadi bana ellerini ver
Çünkü kör kütük mesudum, zil zurna bahtiyar...
Düþünsene! Ne kadar seversen sev sevmek bedava
Ey gidi hikmetine akýl sýr erdirilemeyen ilahi sýr
Yaþadýðým aþka benziyorsun aslýnda
Kuzum biliyor musun?
Herþeyden önce sen benim yüzümün akýsýn
Az kýzýl bir kadeh aþk doldurdum çift kiþilik
Beþ vakit genzime sen kaçtý
Ýnanç içtim üst üste
Kocaman, kocaman yarabbi þükür dedim!
Sonra
Sana çok benzeyen aþký aðýrladým
Tam kalbimin olduðu yerde
Daha sonra ruhunla yýkadým yüzümü
Þefkatinin sýcaklýðýyla kuruttum
Bir de, damaðýndaki bir yudum aþka sýðýndým
Oldu mu hiç
Ki, bu kadar aþýk iken!
Oyy! dedi
Sað eliyle sol yanýný ovaladý
Kalbini ben mi yordum demeye çalýþtým ona
Diþlerini sýktý söz verdiði saatte gitti
Dur bile diyemedim ama üzüldüðümü bil
Sefasýný sürdüðüm aþkýn cefasýný nasýl çekemem derim
Ee, iþte beni de en çok tecrübeler adam etti
Dün akþam biraz efkar
Biraz da hüzne tutunmuþ hatýralar
Ýþte o, o korkutuyor beni, bir daha
Ey! (Yar) im d-inledikçe
Öðreneceksin
Sustum!
Sustun!
Susuþlarýn anlattýðýný dinlesek…
Ama anlasak
Cancaðýzým ah
Bilsen
Uyuþuðum
Ýçim konuþuyor hafiften
Titriyor þüphe köþesinde
Kendime diyesim gelir
Ey gidi Leyla
Sen ne darbelere dayanmýþsýn
Gamla mý yýkýlacaksýn
Neyse d-emek iyidir
Ah be çocuk
Söyleyemedim ki, hiç kimseye
Bakma insan bazen en çok kendinden yorulur!
Sormasak birbirimize sebebini
Olmaz mý?
Hani diyorum
Göründüðüm gibi deðilim!
Ömrümü harcarým uðruna ama
Hüzünlere yine de boyun eðmem
Hayat be ya!
Tutun ki
Onu anlatabilecek kadar çok ta kelime yok hanemde
Eminim hekim koyar teþhisi ona
Ýyi saatte olsunlar
Z-annedersem baþým dumanlý havam bulutlu bu aralar
Gönlümün eteklerinde saðanak hüzün var
Sensizlik damlasý kar tanesi gibi düþer omuzlarýma usulca
Kararýr gönül yüzüm
Kasvetli ruhum kaplar sevdayý
Kalbimin ritmi duraðanlaþýr
Lakin sen ýþýðýný arayan günebakan
Kuzum
Hayýr mý, þer mi bilmiyorum
Ýyi ki,
Ýçimde birikti bir tutam senli cümleleler demeti
Hayallerimin lisaný pekiyi ama gel gör ki kalbim komadan çýkmýyor
Buzlarým çözüldü aþka, nefesim bir anda “ahh”la kopup geldi
Ne yaparsan yap! Hele gel aþkýmýn altýna sokul
Özlem nedir tanýsýn içim
Sen! Cansýn biliyorsun deðil mi?
Hey!
Sen, uzun saçlý, dev yürekli küçük adam
B-ýrak da d-üþüdüðümü söyleyeyim?
Senin beðendiðin elbiseyi giydim
Sanki son aþýðý bekliyorum terminaldeki peronda
Vallahi elimi ayaðýma dolaþtýrmayý öðrendim
Acaba sen kente geldin diye mi koþuþturuyor heyecan
Þimdi bu yüzden bilinçsizce konuþuyorum durduk yere
Olur ya hani deyiversem
Kuzum inan!
Tekrardan niyetlendim aþýk olmaya
Bi de, desem ki…
Diyecekler ki
Aþk sevmesini hak eden bu yiðidin iþidir
Ey aþk!
Aslýnda anneannem seni anlatmýþtý bana
Yok öyle bir duygu imansýz olan inanmaz buna!
Ah be can-caðýzým
Ben
Sadece aþýðým sana
Hepsi bu
Bu dur bu! Aþkýn ölçeði
Bu-dur d-ipsiz gönül
Benim bir emanetim vardý sana
Edeptir söylemesi, yüreðimin kalktý örtüsü
Kalbim dertli ya da þikayetçi
Allah bildiði gibi etsin
Ey tanrý!
Dedin ki aþký senin için yarattým
Demedin mi
Budur çözülmesi gereken düðüm
Yirmi dört temmuz aþkýn yaþ günü sevginin yýldönümüdür
Midilli þahit olsun
Tanrý aþýk olmak isteyen kullarýný ayvalýkta sarým-saklý-da sakladý
Efendime söyleyeyim? Vallahide rakipsiz!
Tanrýnýn misafiriyim
KAYIP YALDIZ