uy(ums)uz

Yaþýmdan
on-onbeþ yýl geride
hissediyordum kendimi,
çok gençtim,
ya da genç olmak için
çok geçti…
Yaþýtlarým iþ güç sahibi adamlar
evlenmiþ,
çoluk çocuða karýþmýþ,
bazýlarý ayný kadýndan sýkýlmýþ,
yeni bir kadýn bulup yeni çocuklar
yapma peþindeydi,
konut kredisine girmiþ,
giderek yaþlanýp kilo almýþlardý,
bense týð gibi delikanlýydým,
ancak bir sorun vardý,
asla olmam gerektiði gibi deðildim,
bebek bezi peþinde koþmak,
emziðin ne kadar pahalý olduðu,
umrumda deðildi,
en yakýn arkadaþlarým ben doðmadan
on yýl önce ölmüþtü,
miras kalan kitaplarýyla
idare ediyordum,
yaþýtlarým,
asýk suratlarýný gülümsemeye iterken,
ben kahkaha atýyordum geceye,
onlar ekonomi diyorlardý,
ben hayat,
onlar politika diyorlardý,
ben mecbur kalmadýkça yapýlacak ve konuþulacak iþ deðil diyordum,
bakýyorlardý yüzüme,
þaþkýn,
ölü balýk gözleri çürümüþ,
duyarlý olmalýsýn diyorlardý, uzaydan mý geldin?
seçenekleri sen belirlemiyorsan, özgür deðilsin diyordum,
özgür olduðuna inandýrýlmýþsýn…
susuyorlardý yine,
beþ dakika sonra benzine zam gelmiþ
diyordu içlerinden biri…
asýlýyordu suratlar,
konuþacak fazla þeyleri yoktu,
sýkýcý insanlardý,
ve aile kurmaya ihtiyaçlarý vardý,
güçlü olmak yalnýz olmaktý,
dayanabilmekti çok gecelere,
yine de mutluluk konusunda
samimi olduklarýný inandým,
çünkü onlar gibi,
sizler gibi
asýktý
gülmeden
önce
yüzüm…





Sosyal Medyada Paylaşın: