Dur; aklýmdan geçenin kaçmasýna yol verme.
Dur; gözümün içinde hoyratça dönüp durma.
Elin, seni alýp da uçmasýna yol verme.
Uyma vesveselere ne olur; yeter, kurma.
Uyanmasýn çiðdemler, uçmasýn kelebekler;
Aðlamasýn anneyi özleyen o bebekler.
Varmak o kadar kolay, o kadar basit mi ki?
Sessizce geçenler de geride iz býrakýr.
Su, diye içtiðimiz gerçekte asit mi ki?
Kime baksak bir tavýr, bir büyük giz býrakýr.
Uyanmasýn bu demler; uçmasýn üveyikler;
Aðlamasýn daðlarda o saf masum geyikler.
Vur þimdi içindeki saldýrgan olanlarý;
Kal birazcýk kendinle, düþün, bul hatalarý.
Sar, ruhuna girip de gün be gün solanlarý.
Kerkenezler toplanýp çaðýrsýn atalarý.
Uyanmasýn rüzgârlar; dökülmesin telekler;
Aðlamasýn yaþ döküp göklerdeki melekler.
Elden gelen her þeyle bir an evvel koþmalý;
Yardýma muhtaçlarýn imdadýna yeterken;
Öne çýkan zorluðu, engelleri aþmalý;
Arzýn öbür ucunda güneþ doðarken erken;
Uyanmasýn hodbinler; delinmesin elekler;
Aðlamasýn yaþ döküp göklerdeki felekler.