sadece bazı kitaplar çözer ilmiği boynundan

En iyi yazarlar
ölüyken,
okuyacak iyi bir þey
kaldý mý diye düþünüyorum
balkonda
sigaramý içerken,
komþumun balkonda
býraktýðý kahve fincanýna
takýlýyor gözüm,
gülümsüyor, “Sefa pezevengi…” diyorum içimden,
Okumam için
bazý yazar isimleri veriyor insancýklar,
önerdikleri isimler,
canlý kanlý ve damarlý,
ve nefes alýyor,
ancak yazýlarý nefes almýyor,
daha ilk cümlede
yitiriyor sizi,
Atilla Ýlhan’dan baþka
o derinliðe kim inebildi tek sözcükte?
Cemal Süreya’dan iyi çimdikleyen
oldu mu sözü?
Can Yücel’in keskin mizahýna yaklaþabildiler mi?
Ya Nazým?
Kýtalar arasý köprü gibi güçlü dizmedi mi sözü?
Ýlhan Berk, resim yapýyor az önce yazdýðý
þiirler üzerinde,
Ahmet Arif’ten iyi kim anlatýr
tütünsüz kalmayý?
Bir garip Orhan Veli,
kimse düþmesin diye
doldurdu yürekteki boþ çukurlarý,
ve daha niceleri…
Bunlarý düþünürken
ufukta, deniz üzerinde bir tekne beliriyor,
içinde bir Cevat Þakir,
güverteye sýrtüstü uzanmýþ çeviri yapmakta,
ayaklarýyla dümeni tutuyor,
ve gülümseyip
dünyanýn en güzel son sözünü söylüyor:
size
bana
hepimize
“Merhaba!”




Sosyal Medyada Paylaşın: