Geldim diyorsun fakat uzaklarda gözlerin,
Islak bakmandan belli, bir þeyler gizlediðin.
“Seviyorum” desen de, içten deðil sözlerin,
Vefan yokmuþ meðer se, yalanmýþ özlediðin.
Mutluluðu kýskandýn, ömrüme zehir kattýn,
Sevgim külfet, zül geldi, yüreðine sinmedi.
Keder veren sözlerle, her gün sitemle çattýn,
Beni günsüz öldürdün, hâlâ öfken dinmedi.
Bir zamanlar mesuttum, þimdi harabe içim,
Sevmelere piþmaným, kalbime yasak ettim.
Deðersizim bahtsýzým, belki gözünde hiçim,
Bu aldýðýn intikam, bilmem ki sana nettim?
Kararttýðýn bahtýna, sanma güneþ doðacak,
Sahte gülmen, nazlarýn, endamýn da bitecek.
Vicdanýndan kopan ses, gururunu boðacak,
Duygun içimde sönüp, ismin hepten yitecek.
Rüzgâr ektin mademki, hep fýrtýna biçersin,
Piþman olur anlarsýn, nemli gözle ararsýn.
Elem kaplar gönlünü, san ki hicran içersin,
Tek dostun aynan kalýr, ak saçlarý tararsýn.
Bizden kalan her aný, tüterken gözlerinde,
Yutkunursun son kere, aþkýn buruk tadýný.
Kýrýk bir hüzün kalýr, kalp kýran sözlerinde,
Bir gün der ki kitaplar; “aþkýn katil kadýný.”
Hayallerim kayboldu, ömrümde sevgi bitti,
Ne mevsimler ilkbahar, ne içimde sen varsýn.
Umutlarým bir güldü, küstürdün soldu gitti,
Artýk ne bir tanemsin, ne bana nazlý yarsýn.