Gitmek üzeresin... Vakit az, Ayrýlýk; Dudaklarýndan bir anda çýkacak... Bu yüzden asla göremeyecek gözlerim, Ama kulaklarým, Kulaklarým istemese de duyacak... Duyduðu zaman, O anýn gürültüsüyle, Ýçimde kýyametler kopacak. Anlayacaðýn, Ýsrafil’in Sur’u olacak dudaklarýn Ve ölüm üfleyeceksin dünyama... Her þeyi bitireceksin Bir anda, Geriye bir tek o melodi kalacak; "Elveda ..."
Vakit azalýrken, Ben de azalacaðým sonra... Ters çevrilmiþ bir kum saati, Aðýr aðýr akacak üzerime; Üstüm baþým zaman, Aklým baþým "zamanla geçer" yalaný. Ýnanmayacaðým hiçbirine, Ne geçeceðine, Ne de açtýðýn yaralarýn kabuk baðlayacaðýna. Bu kýyametten sonra, Bir daha dirilebileceðime kýsaca... Çünkü; Sen açtýysan, Kabuk baðlamaz benim yaralarým... Durmadan kanar Ve dinmez de acým...
Gitmek üzeresin... Gidip, Kalbimi kýrýp, Dudaklarýmý büküp, "Islak gözlerini kurut!" diyeceksin; "Aðlama"" diyeceksin. Ve o zaman anlayacaðým ben:
Gitmek üzer/esin, Giderek üzenlerdensin...
Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Kastancı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.