En çok, ceplerim boþ kaldýðý vakit çöker kimsesizliðim, En boynu bükük zamanlarým, Bir kuru ekmeðin þefkatine sýðýndýðým anlardýr. Gözlerimi dolduran onca þeye karþý. Harcadýðým umutlarým ayýrýr ömrümü ikiye, Bir de, eskiden kalma bir acý yer eder, Þöyle, baðdaþ kurup oturunca yüreðimin baþýna. Bak gör o vakitler sen bendeki yoksulluðu… Terk etmeyen yalnýzlýðý dost edinip sararsam çarþaflara, Bir onlar olur yoldaþ gecelerime… Ýþte o vakitler buralardan giderim, Artýk yerim yurdum yoktur derim. Giderim ki ardýna bakmadan, Kaçan ceylanlarýn ürkekliðini çeker elimdeki tesbih. Sosyal Medyada Paylaşın:
sefa vahapoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.