Sana Uzak, Sona Yakın

Yaza yaza,
Kalemim küsüyor yokluðuna...
Daha fazlasýný istemiyor artýk bu ayrýlýðýn,
Daha fazlasýný düþünemiyor bile aklým...

Daha ne kadar sürer diyorum bu þekilde,
Ölmem daha ne kadar sürer?
Can çekiþmeler,
Sona yaklaþtýðýnýn habercisi deðil midir hayatýn?
Duyduðumda,
Olduðum yerde kalakaldýðým tek kelimedir adýn...

Sana uzak,
Sona yakýn...
Bir ömür,
Bir eziyet böylesine bir mesafeyle devam ederken,
Böylesine uzak...
Sanki hiç gelmeyecekmiþ gibisin sen,
Yokluðuna küs kalemim bir daha hiç barýþmayacakmýþ gibi...
Bir kaðýda özensizce, okunaksýzca yazýlan
Bir köþede sessizce kanayan bütün o kýrmýzý þiirler,
Bu küslükten deðil mi?

Barýþ ilan etmek istiyorum,
Yani seni sevdiðimi...
Hadi gel artýk...
Bir kaç saniye,
Ýþte bu kadar dayanabiliyorum ben sensizliðe.
Kaldýrabileceðim yük bu kadar,
Daha doðrusu bu kadarcýk...
Bak;
Omuzlarým çökmeye baþladý,
Kaburgalarýmla beraber
-Ýçinde olduðun- kalbim de kýrýldý...
Bana doðru attýðýn bir adýmýn,
Bin yara bandý.
Yapýþtýrýr,
Öper bile yaralarýmý.
Ve geçer,
Hiçbir þeyim kalmaz geriye...

Sen, nasýlsa en güçlü merhemsin...
Ýyileþtirmek için,
N’olur dön artýk hastalýklý hücrelerime...

Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın: