Adına Biz Dediğimiz Çoğul Yalnızlığımız

Yalnýz kiþiydim,
Ve sen de yanlýþ kiþiydin...
Bir Aþk’ý yüreðimin ýssýz derinliklerine kadar koyup,
Bu yüzden de sende kaybolup,
Sevmemeliydim...
Keþke "O sana göre deðil" dediklerinde,
"Ayrý dünyalarýn insanlarý" repliðine uyup,
Sevmekten vazgeçseydim...
Ama ben,
Vazgeçmeyi bile denemedim...

Seninle aþk yürüyemezdi evliliðe,
Ya da emekleyemezdi;
Doðumu hayal olan çocuklarýmýz gibi.
Daha fazla yaþatmadan,
Adýna "biz" dediðimiz çoðul yalnýzlýðýmýzý,
Ýkimizden biri gitmeliydi,
Kýsacasý biz;
Bitmeliydik...
Ayrýlýkta da bayanlara öncelik verilmeliydi,
Verdim...
Sen de gittin iþte;
Ben kibarca kaldým...

Nasýl gittiðinin bir önemi yok,
Hayatýmdan yaptýðýn bu beklenen çýkýþýn acýsýnýn da.
Elbette kanatacaktýn içimi,
Elbette üzücektin son sözlerinle beni.
Biliyorum,
Gitmen gerekirken kal denilmezdi.
Dayanýlmalýydý da;
Hayatýn ayrýlýk diyerek omzumuza yüklediði bu aðýrlýða,
Sustum...
Bir hayatý çýkartýrken hayatýmdan,
Daha çabuk yaþlandý ruhum...

Aþk bizi yaþlandýrdý sevgilim, bittik!
Þimdi genç kalmak adýna yapýlabilecek ne varsa,
Geç kaldýk...

Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın: