Dere
Asýrlar vardýr kim bilir böyle akarsýn,
Taþýný topraðýný bir birine katarsýn.
Bir kýyýna yýðýlmýþ ýslah için toprak,
Suyundan mahrum aðaçlar, sararmýþ yaprak.
Eðreti otu, ýsýrgan otu kýyýnda,
Küçük gölcüklerde hayat çakýl taþýnda.
Bu suskunluðun nedendir? Kara sevdamý?
Akýþýnda durgunluk mevlaya duamý.
Ýnsan gibisin dönüþü yok gidiþinin,
Bir deniz yolunu gözlerken geliþinin.
Sen ak ben bakayým taþlarýn arasýndan,
Beni býrak sen vefa bekle yataðýndan.
Bak bir kuþ beslenirken sýska bataðýndan,
Kimi dýþký kimine rýzýk yaradandan.
Söyle ey dere sen baharýmý beklersin,
Söylesene güzelliklerle mi sözlendin.
Bir duvak gibi sarýnca kar taneleri,
Su ve buz sürtünür birbirine tenleri.
Mahrem gibi sakladýðýn yeþillikleri,
Güzelliðin kýskandýrýr sevgilileri.
Ey dere bu seninle hasbýhalim olsun,
Hava sýcak sende ot bende sevda solsun.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Jale Keskin (Karadurmuş) Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.