Adı Yok

Zamanýn birindeydi herþey.
Bir zamanlardý bir baþka deyiþle.
Özü yoktu sözün ama
özürlerin en bol olduðu vakitlerdi.
Sýnýrsýz yaþardý herkes geç kalmýþlýðý
ve hiç kimse bilmezdi zamanýn kurunu,
sahi, ne kadar paha biçilmiþti zamana?

Uyumak geliyordu elimizden,
ýssýz sokaklara düþmüþtük ve dört bir tarafýmýzda soluk benizler vardý.
Adsýz doðmuþtuk her birimiz
ve biz gibilere sýrf "þey" denmesin diye isim koyuldu her birimize
Ayrýlýklar da burada baþladý iþte,
ayrýmcýlýk oldu çoðu zaman bunun yanýnda
ve yan yanaydýk üstelik de yana yana,
kimseler duymamýþtý bizi
o zamanlar dedeler olduk bu tür, binbir türlü tuzakta.
Zaman dediler adýna,
kandýrdýlar her birimizi,
kimseler inanamýyordu hiçbir zaman,
ne garipse geldi iþte baþýmýza
ve üzüldüðümüz hiç olmamýþtý bizim, baktýðýmýz zaman
gençliðini henüz yaþayanlara.
Sahi, ne kadar alacakaranlýða gömülürdü tan vakitleri?
Ýnsanlýðýn þafaðýna düþmek için,
sert bir gecenin ceza vermesini mi bekler insanoðlu?

| ne zaman yazýldýðý bilinmiyor |
Sosyal Medyada Paylaşın: