denize kaydırılan son taşın üzerine yazılan şiir

Veresiye veren fahiþe kalpler atýyor,
duymuyor musunuz seslerini?
Geçiyorlar kapýnýzýn önünden.
Arabasýnýn sesinden tanýr kadýn,
kocasýnýn geldiðini.
Ben de tanýrým o fahiþe kalpleri,
2/4’lük ritmik sesinden.
Denizin yalçýn kayada yükseldiði kýyýda,
yada günbatýmýna paralel
uzanan otoyol kenarýnda,
genellikle kalabalýðýn içinde
almýyor musunuz tazeliðin ve masumiyetin
yanýk kokusunu?
“Ne yapýyorsun, parmaklýyor musun?” dedi birgün koynumdaki kadýn.
“Evet, yavrucuðum. Erkek, ilk gördüðünde kurcalamayý sever.
Genellikle kýrar, bozar ve sonrada gider.”
Saçlarýný giydirebilirsin, ya ruhunu?
Dudaklarýný ve týrnaklarýný boyarsýn
ya insanlýðýný?
Merhabayý doðurmak ne kadar zor?
En güçlü halat sevgidir insanlarý baðlayan.
Harflerim damarlarým,
bitmeyen mürekkebi
kaným…
Beyaz ten üzerinde gidip gelirken
kavra, sýmsýký tut biraz içinde,
sýcak ve ýslak dudaklarýndan,
aksýn kara geceye
sevgi…
Bir yalan daha yakalandýðýnda oltana,
uzakta bir çocuk incinir…
Duymuyor musunuz seslerini?
Geçiyorlar kapýnýzýn önünden,
þýngýrdayan kahkahalarýyla.
Geceyi çek üzerine,
açýkta kalmasýn ayaklarýn,
ört kulaklarýný,
bakýn gene geliyorlar
yeþil gözleriyle üzerime,
devinim var devranda,
suda yüzen tahta parçasýna
konuyor martý,
karným denktir çýplak beline,
denizden karaya çýktýðým korkunç günü hatýrlýyorum,
iþte yanýmdalar gördünüz mü?
Sesleri anafor misali dönüyor odamda,
heryerdeler
veresiye veren fahiþe
kalpler…









Sosyal Medyada Paylaşın: