Hamdým Piþtim Olduðum
ben yaðmur olsaydým babama dokunmazdým
telaþa vermezdim evi, kapýyý bacayý sýmsýký severdim
çünkü bir kuþ misâli hayat
avcunun içinde ha var ha yok.
bir kiremit daha gezdirip aðýzlarýnda uykunun
denize bakan tek yerimde öptüm babamý.
dalgalarýmdan söz etti,
nereden bilebilirdi;
bir çocuðun mavi gözlerini çalýp ona gösterdiðimi.
þimdi atlarýn kenetlendiði çimlerde
bir baþýna sevda yükü taþýyan hamalýn
aðzý ýtýr kokan sigarasýyým, yani kimim anlaþýlmaz uzaktan
bu eþek mi bu at mý benden aðýr
kim demiþ bir örümceðin yalnýzca að yaptýðýný
bazý kadýnlar aðlar bile hem
babam harfleri birbirine karýþtýrýrdý
ondan öðrendim ben çalgý ile kaygý arasýndaki anlamsýz farký zaten
ve kavga ile karga arasýnda ilkokul öðrencisinin
beslenmesine girebilecek bir not defteri vardý
biri uçuruyordu insaný
biri uçuyordu tek baþýna
naaþýný kuþlara verdim babamýn
her aðladýðýmda ben yaðmura ve kadýnlara
çalgý ve kaygý ortasýnda
kavgam gibi bakýp karga gibi sakýnýrken ellerimi
uykularýmý topraða dikiyorum
o gün bu gündür
sessizce sayýklýyorum bütün çiçek kokan anneleri
ve aþk kokan saçlarýmý yýkamýyorum
dimdik bir evin ortanca camýndan sarkýp
allah’a baðýrýyorum
vaktim olsa ben de þair olurdum biliyorum
ve býrakýyorum artýk daðlara týrmanan tavþanlara
ýlýk kan gibi yürümeyi
soyuk bir ölü gibi gülmeyi
çarmýhýnda oturup sigara yakmayý öðütlüyorum sadece
çünkü hayat
bir umut misâli
izi ve tadý geçmez sancýlardan
seni kimseyi görmediðim yerde bir baþýma aðýzsýz
zaman gibi öptüm babam!
Payanda