yosun tutmuş düşlerin öyküsü

yemyeþil bir umuttu yaþayamadýklarým
kapkara bir kabus oldu þimdi
kabuslarýmda kaybolan umutlarým gittiler hayallarime kanat olamadan
öksüz kaldý düþlerim
onlar böyle olsun ister miydi?
avuçlarým yetim kaldý
üstüne bi’de sen gidince hepten yýkýldý
dayanamadý bu vaziyete ruhum
kaldýramadý bu hâli...

durgun sularda ilerliyorum
cam kýrýklarý girmiþ topuklarýma
o sularda yüzen kabuslar var ya?
bakýyorum onlara
canýmý yýkýyorum, yýkadýkça yakýyorum
tuzlu suya alýþkýn deðil tabii bedenim
yüzümü çok yýkadým ama
ruhum böyle yanmaya alýþkýn deðildir
ben alýþkýn deðilim sensizliðe
sensizlik de oldum olasý sevmez beni
iþte bu yüzden...

neyse!
git hadi
yýkýlan umutlarýma yeni bi’duvar yapamazsýn sen
burasý ’sulak’ arazi
onaramazsýn kökü kazýnan düþlerimi
git hadi
þimdi!
hemen þimdi
kapýsý bile kalmayan zavallý evimden
çatýsýndan gözyaþý sýzdýran hayallerimden
kozasýnda mahsur kalan düþlerimden
git benden
hem de hemen þimdi...
ardýna bakarsan ayaðýn kayar
mazallah kýrarsýn yine beni
aman þimdi dizlerin falan kanar
çekemem þimdi o çocuksu güzelliðini
katlanamam, hüznün þimdi canýmý falan yakar
yok yok, git sen en iyisi
Sosyal Medyada Paylaşın: