Ateþ, doðuþunu hatýrladýðýnda yanýyordu. Köz köz topladý eteklerini,biraz daha parladý ’’Uçuþmayýn’’ dedi. sertçe direnip rüzgara, çevresinde raks eden kývýlcýmlarýna Bir rüzgara kýzardý, bir suya kýpkýzýl kesildi ortalýk Saygý ile döndü yavrularý, attýlar kendilerini ateþe Ateþ mutlu. Her mutlu olduðunda ki gibi, þeytaný düþündü O’ nun gizlendiði yerden kendisini alýþýný, ilk havayý yakýþýný yine kabardý özlemi, titredi ateþ caný yandý. Ateþ mutlu. Ne zaman kapasa gözlerini þeytaný görürdü düþünde Bir gelse... O kýrmýzý endamý ile , sarýlsalar yanardý dünya kökünden. altýný üstüne getirirlerdi ne rüzgar ne su umurunda olmazdý Ah Þeytan ! Þeytan Ateþ ’e düþtü
Sosyal Medyada Paylaşın:
fatul Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.