BEN SAYDAM KALDIM
Kimin deli olduðunu düþünüyorsa insanlar,
o insan düþünür bütün insanlarýn aptal olduðunu.
ne kadar yatýrýrsak yatýralým gözyaþýna,
yürek
küçültmüyor içindeki aþký;
sanki inadýna.
Yakma beni Ýbrahim
býrak odun olayým
od olmadan az önce bir baltaya sap yap beni
boynumu vurayým
boynum önümde hiç deðilse yanayým.....
Ben yanlýþ aynada durup kapattým gözlerimi
þimdi, açmayada korkuyorum renk vermeye de,
oysa bütün karanfiller renkli,
beyaz da bir renk deðil mi ?
Ben saydam kaldým....
vur suratýma hadi rengini,
sonra,
gidecek misin ?
Kalacak mýsýn ?
ne istersen yap,
bir sabah seviþmesinin ardýndan,
yaðlý ve kirli bir ürperti ile eriyor bak zaman
kum, saatinden daha hýzlý düþüyor gözüme.
Alma beni Nuh
býrak beni suya
ellerimle kalayým
kapatýp ellerimle inatlarýmý týkayayým kulaklarýmý,
gözlerimi doldurayým...
suya kanýpta öyle kendime varayým....
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.