henüz on yaþýnda çocuðum
gözlerime perde iniyor
kýzgýn bulutlarý görüyor
yaðmur damlalarýný
þelale seslerini dinliyorum
bu baþka dinginlik
bu baþka âlem
düþüyorum sanki
boþluða
orada kal!
sakýn gelme
sakýn büyüme on yýl daha bekle
tebessüm ettiðinde insanlar
hala sýcak
hala umut var olacak
çocuk; þair ölür
þiir biter bil!
ama her insan
mutlak çocukluktan
mutlak þiirlerden geçer
senin geçtiðin gibi
en izve yerindesin yaþamýn
aþk ile dolu bir kalp taþýyorsan
kötülükleri durdur
tüm ömrün bir inançla
geçtiðini göreceksin
mevsimi geldiðinde
huzur el verdiðinde
mayalanacak girift çýðlýklar -bölünecek-
gözyaþý nazlý edayla
cemre cemre topraða düþüp
bir fidan’ý sulayacak
çözülecek o vakit
hicret i mgelerinin baðlarý
þiirlere yürüyeceksin
kendi þevkinle;
sevinçle
s/öz ýslak;
göz amâ;
mýsralar demir atacak müsveddelere
en tatlý naðmeler yansýyýp nazar’la
mâverâda bir gece
þiir olacak hece hece
çocuk:
rüzgâr kokunu verince gecelere
Annenin sükûtu alev kesilir
silüet’in düþer gözlerine
gülbeyaz yerlere durulur içi
sessizleþir heceler sonsuza dek
Anne sevgisi kýlavuzun olsun çocuk
ruhuna iþlemiþtir cebrâil
sevgisi yaþar