Bu da Aşka Kapak Olsun!

þiir gibi...Düz yazý :)


………
Zaman alýr affetmek birini, yaralarý sarmak; o giderken geride býraktýklarýný ya da sizden aldýklarýný toparlamak. Onda kalan yanýnýzý, acý, nefret, öfke kalmadan, sizden geriye kalanlarý zorla alsanýz da, tamamlanýp, kabullenmek, herþeyin öylece akýp gitmesine izin vermek...zaman alýr...

Neden biliyor musun? Çünkü; insan sevdi mi, koyuverir bilmeden sevdiðini, onunla anlamlý kýlacaðýna inandýðý herþeyin yerine. Yaþanmamýþlýklarýný onunla tamamlamak ister belki; bilmeden...Bilmeden parçalarcasýna onun hayatýnýn merkezine koyup kendini, örtmeye çalýþýr sevgiyle korumak için tüm güzellikleri, kutsal kitabýn kutsal kelamýnda dediði gibi:’“Hanýmlarýnýz sizin için örtüdür, siz de onlar için bir örtüsünüz.” (Bakara, 187. âyet) ’
Sarmak istersin sevdiðinin kalbinden dökülen yapraklarýný yeþillerle. Bilirsin onlarsýz nasýl üþüdüðünü, titrediðini aslýnda için için sessizce. O titredikçe senin de ürperir çünkü için, ürperdikçe korkarsýn hayatýnýzýn her rüzgarda sarsýlmasýndan. Onun içinde yaptýðýn dingin ve sessiz yolculuk korkuya dönüþür zamanla, koþturur durursun, kalbinin bir ötesinden diðerine telaþla, orayý da örteyim, burayý da; þurayý dikelim, buraya yetiþmedi; hadi örtüyü biraz daha gerelim...gerelim…gerelim...derken yetmezsin, þaþýrýr kalýrsýn nereye yetiþeceðine, kendine bile dar gelen bir giysi gibidir artýk aþk,, tutmaya çalýþtýkça kaçar iðmeleri. Sonra ondan istemeye baþlarsýn, artýk biraz da o örtsün seni, zaten kalbin sýkýþmýþ, nefes alamazsýn, bir kol çýkarsýn, el atsýn dersin, bari..!! Olmaz! Öyle çok ve büyüktür ki iki kalp kapakçýðý arasýnda ki boþluk insanýn; sahtiyan gerilmiþtir onunla geçmiþi arasýnda; kendini anneden yeniden var etmeye çalýþan bir çocuk, babasýyla birlikte bir elini de topraða býrakmýþ yarý çocuk, yarý roman kahramaný; bölünmüþtür artýk ve kararlýdýr boðmaya kalbinde ki kozalaðý...yine de son bir cesaret dersin kalmasa da bir nefeslik canýn, daldýrýrsýn elini çýrýlçýplak içine, derine çok daha derinlere, eline yapýþmýþ kalmýþ kurbanlar... anlayamazsýn, bir türlü anlam veremezsin yýllardýr ikinizin sandýðýn kalbin derinliklerinde kimler, neler yaþamýþ seninle ve iki kiþilik sandýðýn aþkýnda kalabalýklar...anneler, babalar, ölümler, kirli tacizler...ve sevdiðin öylece sýkýþmýþ orda da bilmez, ferzahta sanýr kendini...
Bu arada bilirsin, senin de içinde vardýr terkedilmiþ bir çocuk, sevgiyi kaybederek öðrenmiþ; büyümüþ sadece uzaktan yansýyan gölgesinde babasýnýn, her bir yýlý yirmi yýla denk gelecek þekilde...Olsun dersin ben yeterim kendime, bilirim bunla yaþamayý, yaþabilirim de...sen beni yalnýz býrakma n’olur yine de böyle, sorun deðil ben varým ya yeterim bana; yeter ki sen sev beni yine de. Olmaz! Yetmez!
Duymaz, bilirsin onun ne kadar acý çektiðini ve sen hiçleþtirip kendini sarmaya çalýþýrsýn her yerini, yeter ki duysun seni...
Duymaz...
Týkar; eksikliklerinin ve yaralarýnýn bedelini bilinçsizce sana ödettiðini bilmeden, kendini sana. Uzaktadýr o da, sen onun gölgesinde. Onun için gelmek ve duymak zorlamak ve zorlanmaktýr olmayacak þey için kendini kendi içinde. Yýllar önce ölmüþtür bir avuç koza elinde. Denese de yapamaz bu yüzden, sahtiyan sarar ruhunu, bedenini…kelebekler ölmüþ...kelebekler daðýlmýþ...
O gittikten sonra..
Senin üzerinde kalmýþ kelebek tozlarý...

Anlarsýn, onun yaralarýný örterek, aslýnda kendi yalanýný örtmeye çalýþtýðýný. En büyük yalanýn bu senin, etin ne budun ne bile bile, sýrf korktuðun için yalnýz býrakýlmýþ bir sevgiyle nasýl mücadele edeceðini bilmekten, onun yaralarýnda ki þifaya sýðýndýn sen! Halbuki kimseye ne ýþýk olursun ne de yol o istemeden. Sen göze almazsan sýnýrýný, o da boðar seni kendi çýkmazlarýnda. Ve anladým, görmek istemeyene yakýnýnda kalarak ayna tutamazsýn bir yerden sonra; çünkü karýþýr görüntüler anlamlar o zaman birbirine, ancak onu kendi aynasýyla yalnýz býrakmalýsýn
E.ATLI-2012
Sosyal Medyada Paylaşın: