Sen ve ben.. Gokyuzu ve yýldýzlar... Konuþmadan hissedelim.. Yormayalým kendimizi, dinleyelim birtek kalbimizin sesini.. Bakma boyle anlamsýz, uzat, bana ver elini.. Kim bilir, belki de duyarsýn yaþayan her hucremi. Çiçek de solar gider geçince mevsimi ama kökleri kalýr bekler bir kez daha güneþi görmeyi.. Benim neyim eksik ki sulanmayan bir çiçekten, bende de kalp var besleniyorum her gun onun köklerinden.. Yaþýyorum ve yaþatýyorum, iþte ordan besliyorum onlarý... sönmeyen umutlarýmý... bir sen bir de ben..
Sosyal Medyada Paylaşın:
Elif_Demir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.