Ne tuhaftýr bu insanlar seviyorum dedikleri zamanlarda.. Sonbahar ruzgarýna kapýlmýþ yapraklar gibi.. Duþmeye hazýrlar zaten dalýndan.. Tutunduklarý hiç birþeyi olmaz ya bazen insanlarýn, ya da tutunmamak için direnir dururlar ya telaþlý telaþlý..
Bir yaðmur, bir ruzgar, bir tutku dokunuþuna aldanmýþ sebebin farkýnda olmadan peþimizde koþup dururlar.. Seviyorum diyorlar deme, etme ! Farkýnda olmadan alýþtýrýr onlar kendilerine, çalar gonlunun çanlarý tam da o anda sesten uyanmýþ gibi olur, sersemliði atarlar ustunden..
Seviyorum derler, sonra kaçýp saklanýr insanlar derin duþuncelerinde... At kolaysa çýkart onlara alýþmýþ hayatýndan, kolaysa uzulme, kolaysa iyileþtir yaralý gonlunu.. Sorular sormayýn hayat boyle ya iþte.. Dolaþýp durur havada tuhaf ve anlamsýz vaadetler. Sevmek kolay mý bu gunde, emanet eder mi insan, yer acar mý her gelen gidene guvensiz kalbinde.. Izler durur orda birer birer.. Mazide gömer bazen hayat herþeye raðmen devam eder..
Sen en iyisi seni bilmeyen birine durma ver bir tavsye: Sevme, etme de.. Sevgi iki kelimeden oluþmaz, can sýkýntýsýna mehrem olmaz.. varsa, gerçekse eger, kalbinde kelimelerden deniz bogar insaný, dili tutulur soylenmez her cumle.. Yok... Gercek deðilse de saklanýr iki kelimenin arkasýnda ve tutuþturur her iki insaný buz kesen ateþinde. Sosyal Medyada Paylaşın:
Elif_Demir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.