AYBİKE

Karþý karþýyaydý evlerimiz,bir kýz vardý...
O bana güler,Ben seyrederdim.
Bir gün bir serseri geldi evlerine,
’Aybike’ dedi...’ Aybike! ’ sýrýtarak
Aybike sýska bir ses tonuyla karþýlýk verdi ’efendim’
Aybike bana baktý gözleriyle,
Gözlerimi tarayarak...

Ertesi gün Aybike hiç geçmedi önümden..
Aybike ertesi gün geçmedi önümden hiç...
Akþamýna bir zarf getirdi anasý,sevdamýzý bilmeden..
Gerçi biz konuþmamýþtýk ki hiç..
Serseri Aybikeyi sarmýþtý beyazlara.
Siyah bir suskunlukla,kol düðmeleri afili...
Gitme be Aybike..Giyme Aybike..

Aybike Bir hafta sonra,bu kez tahtadan,
Yeþil bir elbiseyle getirildi evine...
Oysa birkaç gün mü ne kalmýþtý düðününe...
Yazmasýnýn üstünde yazýyormuþ Kahraman..
Aybike ölmüþtü be.. Ölmüþtü Aybike..
Susmuþtu Konuþmadan,
Daha bir kere bile..


Kahraman YILMAZ
Sosyal Medyada Paylaşın: