Hiç güleceðim yoktu, Sen de yoktun; Ben de gülmedim zaten...
Hem nasýl gülebilirdim ki, Mutluluðum içimdeki boþluða böylesine düþmüþken. Ucundan da olsa tutamazken tebessümlerimi, Çaresiz bir þekilde beklerken üstelik; Dibe vuruþ sesini...
Çok derinim, Tahmin ettiðinden de deliyim. Ben deðil, Dilim "gel" diyemiyor ki sana, Sevmekten bir an olsun vazgeçemiyor ki kalbim... Gururum buna yetti iþte, Ben sadece "kal" diyebildim...
Kalmadýn ama, gittin... Güzel olan ne varsa da aldýn hepsini yanýna, Vedamýzda kendimi tutamayýp aðlarken; Çirkin gibi geldim sana. Bu yüzden býraktýn beni, Götürmedin yanýnda... Senden sonra kendime de "kal" dedim; Kal, o gitti diye sen de gitme peþinden...
Ve sen yoktun artýk, Ben de bir daha gülemedim bu yüzden...
Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Kastancı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.